Van 1975 tot 1990 was de nu 71-jarige Duitse muzikant Karl Bartos actief als lid van de formatie ‘Kraftwerk’ waar hij voor de percussie en het drumwerk zorgde en ook meecomponeerde aan de elektronische synthesizer-popnummers op zes van hun albums. Na een dispuut met de oprichters Ralf Hütter en Florian Schneider over de progressie die de groep maakte verliet hij de groep en wilde hij in de volgende jaren zelfs niet meer praten over de 15 jaar die hij spendeerde bij deze succesvolle band.

Eerst richtte hij in 1992 nog een eigen groep ‘Elektric Music’ op waarmee hij twee albums op de markt bracht die toch wel enigszins leken op het vroegere ‘Kraftwerk’-werk. Toen hij besloot om solo verder te gaan musiceren greep hij daarvoor terug naar zijn cultureel muzikaal erfgoed dat zich in en rond de Oostduitse stad Weimar ontwikkelde, de stad waar de beroemde dichter en filosoof Goethe woonde en overleed in 1832.

Daarbij vond Bartos de oude stomme film “Das Kabinett Des Doktor Caligari” van regisseur Robert Wiene uit Weimar terug. Dat was één van de eerste en meest invloedrijkste Duitse expressionistische films die ook wel eens als allereerste horrorfilm wordt beschouwd en die volledig in een studio werd opgenomen waarbij de personages zich de hele tijd bewegen in een soort van groot schilderij.

De muziek die bij deze film werd gecomponeerd kwam van de Italiaanse componist Giuseppe Becce. De originele muziekscore is lange tijd verloren geweest en nadat Karl Bartos naar de stokoude zwart-wit filmversie had gekeken kreeg hij het idee om er een geheel nieuwe eigen 21e eeuwse soundtrack voor te creëren. Die heeft hij nu op zijn nieuwe plaat “The Cabinet Of Dr. Caligari” opgenomen, samen met opera-orkestdirigent Mathias Black en diens ‘The Ensemble Of Sound’. De integrale opname van dit album vond plaats in Karl Bartos’ studio in Hamburg.

Bartos verdeelde zijn 37 korte composities over zes verschillende ‘acts’ of hoofdstukken. Het zijn allemaal stukjes dramatisch klinkende muziek die zelden langer duren dan ergens tussen 45 seconden en 2 minuten. Er staan ook wel een tiental langer durende soundscapes op dit album zoals het op de tweede video te horen nummer “In The Town Hall”. Op de eerste video krijgt u gedurende een vijftal minuten enkele van de kortere composities uit deze reeks van 37 te horen.

Aangezien deze plaat geheel instrumentaal werd opgenomen met composities die elektronische muziek vermengen met klassieke muziek en filmische soundscapes en toch in zijn totaliteit 76 minuten duurt kunnen we er niet omheen om te besluiten dat we na enige tijd toch wel een beetje verveeld werden door deze allesbehalve vlot in het gehoor liggende orkestraties. Maar zoals voor alle muziekgenres het geval is zal er ook wel een geïnteresseerd publiek te vinden zijn voor deze plaat.

(valsam)